Στα πλαίσια του εργαστηρίου προφορικών μας στα γαλλικά, επισκεφθήκαμε την έκθεση «Η Εποχή του Σιδήρου» στο ξενοδοχείο Μπράουν. Εκεί μας περίμενε ο δημιουργός της, Ζαν-Ζακ Τεσόν . Μας ξενάγησε με πολύ κέφι, μας είπε αναλυτικά πως δημιούργησε τα έργα του, ζητούσε μάλιστα από τα παιδιά να του εξηγήσουν τι έβλεπαν και άκουγε με πολύ ενδιαφέρον τις ερμηνείες τους, κι έπειτα ακολούθησε η συνέντευξη! Τα παιδιά, ανάλογα με το επίπεδο τους, έκαναν ερωτήσεις στον καλλιτέχνη κι αυτός τους άκουγε και τους απαντούσε με πολύ αγάπη. Στο τέλος μάλιστα τους έδωσε συγχαρητήρια για τα γαλλικά τους και μας προσκάλεσε το χειμώνα στο σπίτι του στο Σφεντούρι να συνεχίσουμε την κουβεντούλα μας.
Σας την παραθέτουμε στα ελληνικά και κάποιο απόσπασμα στα γαλλικά.
-Πως ονομάζεστε;
-Λέγομαι Ζαν-Ζακ.
-Τι ηλικία έχετε;
-Είμαι 72 χρονών.
-Τι σας αρέσει στην Αίγινα;
-Πολλά πράγματα. Μ’ αρέσει η ζωή στην Αίγινα..μετά μ’ αρέσουν πολύ οι άνθρωποι, και μ’ αρέσει πολύ και η φύση.
-Τι δεν σας αρέσει στην Αίγινα;
-Τα σκουπίδια! Παντού στους δρόμους... δεν αντέχω άλλο να τα βλέπω τα σκουπίδια!
-Πόσο καιρό κατοικείτε στην Αίγινα;
-Μένω στην Αίγινα από το 1991, δηλαδή 28 χρόνια.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας έργο;
-Αααα.. δύσκολο, δύσκολο! Νομίζω ότι είναι ο κηπουρός!
-Γιατί;
-Γιατί είναι ψηλός, του αρέσουν τα λουλούδια… και ναι.. νομίζω ότι είναι σαν και μένα!
-Ένα πράγμα που λίγοι άνθρωποι ξέρουν για σας;
-Α… δύσκολο… ψάχνω! Ίσως ότι είμαι Βουργουνδός! Δηλαδή, στη Γαλλία έμενα στη Βουργουνδία, στη Ντιζόν που είναι γνωστή για τη μουστάρδα της!
- Ο Ζαν-Ζακ λοιπόν! Πως είναι αυτός ο τύπος;;;
- Αυτός ο τύπος; Εγώ; Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι μπροστά σε μια κάμερα. Και είναι πολύ φυσιολογικό γιατί είμαι ηθοποιός κι έχω κάνει πολλές διαφημίσεις.
-Τι σας αρέσει να κάνετε;
-Μου αρέσει πολύ να δουλεύω. Δουλεύω κάθε μέρα.
-Τι δεν σας αρέσει να κάνετε;
- Αυτό που δεν μου αρέσει να κάνω είναι να μην κάνω τίποτα… έχω ανάγκη να κάνω κάτι. Δεν μπορώ να κάθομαι έτσι, χωρίς να κάνω τίποτα. Μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα.
- Τι επάγγελμα κάνατε;
- Όπως σας είπα ήμουν ηθοποιός στο θέατρο. Αυτό ήταν το επάγγελμά μου.
- Σας αρέσει το ποδόσφαιρο;
- Ναι και μάλιστα φέτος που αρέσει πολύ το γυναικείο ποδόσφαιρο.
- Ποια είναι η αγαπημένη σας ομάδα;
- Δεν έχω αγαπημένη ομάδα… την ομάδα της Ντιζόν.. που είναι τελευταία! Λυπάμαι, δεν έχω αγαπημένη ομάδα.
- Τα πιο πολλά έργα σας είναι πολύ αστεία, αλλά αποτελούνται από παλιά στοιχεία που φέρνουν λίγο μελαγχολία, πως γίνεται αυτό;
- Πολύ καλή ερώτηση! Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι που έρχονται εδώ να τα δουν λένε ότι είναι κωμικό αυτό που κάνεις, υπάρχει πολύ χιούμορ. Πιστεύω ότι κι εγώ έχω χιούμορ και το δίνω στα αντικείμενα. Αυτό είναι νομίζω, δηλαδή έχω πολύ χιούμορ στη ζωή μου, κάνω πλάκες, δεν είμαι σοβαρός. Διασκεδάζω, κάνω πλάκα με αυτά που φτιάχνω.
- Γιατί σας αρέσει τόσο η σκουριά;
- Τι καλές ερωτήσεις! Για το χρώμα! Και μετά μου θυμίζει κάτι που έχει ζήσει πολύ, που έχει μεγάλη ζωή πίσω του. Όταν ένα αντικείμενο είναι σκουριασμένο σημαίνει ότι έχει μια μακρόχρονη ζωή πίσω του 100, 200 χρόνια… αυτό αποδεικνύει ότι η ζωή μπορεί να διαρκέσει. Γιατί σήμερα, στο σημερινό μας κόσμο, με το πλαστικό, τα πράγματα δεν διαρκούν. Αγοράζουμε πλαστικά και τα πετάμε. Κι εμένα μου αρέσουν τα πράγματα που διαρκούν πολύ. Όπως εγώ! Κι εγώ είμαι παλιός!
- Είστε ηθοποιός! Έχετε παίξει στην ταινία, «Νύφες», μεταξύ άλλων, και στο θεατρικό έργο «Η Νοσταλγία ενός Ρεμπέτη». Επίσης σας θαυμάζουμε και σαν σκηνοθέτη, ειδικά στο Fistiki Fest, που είχατε οργανώσει τη «γιορτή της συγκομιδής». Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
- Μ’ αρέσει πολύ το θέατρο του δρόμου που έκανα για το Fistiki Fest κι όταν κάνω επίσης τα θεάματα στην Αθήνα. Μ’ αρέσει πολύ το Θέατρο του Δρόμου, γιατί συναντάμε πολύ κόσμο που δεν πάει συνήθως στο θέατρο. Και ίσως, του χρόνου, να ετοιμάσω, στην Αίγινα, ένα θέαμα σχετικά με την άφιξη του Καποδίστρια στην Αίγινα. Θέλω να το κάνω εδώ και πολύ καιρό και θα το οργανώσω μάλλον αυτή τη χρονιά.
- Αισθανθήκατε ποτέ ξένος στην Ελλάδα;
- Όχι! Ποτέ δεν έχω αισθανθεί ξένος. Άλλωστε η γυναίκα μου μού λέει πάντα ότι είμαι πιο Έλληνας κι απ’ τους Έλληνες! Ίσως να φαίνομαι λιγάκι ξένος γιατί δεν μιλάω πολύ καλά ελληνικά, έχω φοβερή προφορά, αλλά όχι, αισθάνομαι πολύ καλά εδώ.
-Πως αποφασίσατε να μετακομίσετε στην Αίγινα;
- Όταν ήρθα στην Ελλάδα, έμενα στην Αθήνα, και δεν μου άρεσε καθόλου η ζωή εκεί. Εκείνη την εποχή είχε πολύ μόλυνση. Μια μέρα ήρθα για βόλτα στην Αίγινα με το καράβι και αμέσως μου άρεσε πολύ αυτό το νησί και είπα «θέλω να μείνω εδώ». Και δεν ήταν πολύ μακριά από την Αθήνα, μόνο μια ώρα με το καράβι. Οπότε μπορούσα να μείνω στην Αίγινα και να δουλεύω στην Αθήνα. Έτσι, ήρθα κι έμεινα!
- Αν είχατε μια πολύ σημαντική επαγγελματική πρόταση θα το σκεφτόσασταν να πάτε στη Γαλλία;
-Αν είχα μια καλή πρόταση θα μπορούσα να γυρίσω στη Γαλλία για ένα μήνα, δύο μήνες το μέγιστο. Δεν πάω ποτέ στη Γαλλία, ή πολύ λίγο. Πάω, μετά τα Χριστούγεννα, για μια-δυο εβδομάδες κι αυτό είναι όλο. Γιατί, μετά, θέλω να γυρίσω εδώ. Μ’ αρέσει καλύτερα να ζω εδώ. Αλλά, για μια καλή δουλειά για το σινεμά, την τηλεόραση ή το θέατρο θα πήγαινα στη Γαλλία για ένα μήνα. Το έχω ήδη κάνει. Έφυγα για ένα μήνα, αλλά μου φάνηκε πολύς καιρός!
- Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην Ελλάδα ή στη Γαλλία, ποιο θα ήταν;
-Στη Γαλλία θα ήθελα οι άνθρωποι να ήταν πιο χαμογελαστοί… είναι ευγενικοί, αλλά θα ήθελα να είναι πιο συμπαθητικοί και χαμογελαστοί όπως οι Έλληνες. Κάθε φορά που πάω στο Παρίσι έχω το ίδιο πρόβλημα: λέω σε κάποια σε κάποιο κατάστημα «με συγχωρείτε κυρία μου…» και αμέσως η κυρία αυτή μου λέει «Καλημέρα» με το στυλάκι «λέμε πρώτα καλημέρα». Καλά εντάξει… δεν είπα «καλημέρα», αλλά είπα «με συγχωρείτε κυρία μου». (.. Συνεχίζει στα ελληνικά): ξέχασα το μπονζούρ. Εντάξει λοιπόν: «καλημέρα, με συγχωρείτε κυρία μου, σας παρακαλώ που μπορώ να αγοράσω ένα εισιτήριο για το μετρό;»
Στην Ελλάδα δεν μου αρέσει που οι άνθρωποι είναι αργοπορημένοι στα ραντεβού τους. Όταν εγώ δίνω ραντεβού στις 8.30 είμαι εκεί από τις 8.15. Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ στην ώρα τους. Το χειρότερο είναι με την τηλεόραση ή το σινεμά: εκεί, δίνουν ραντεβού στις 8.00 το πρωί και όλοι έρχονται στις 9.00. Κι εγώ είμαι εκεί από τις 8.00 και δεν υπάρχει κανείς.. .σκέφτομαι: μήπως έκανα λάθος, δεν είναι αυτή η μέρα..τι είναι αυτό τώρα;
Κι όμως, μετά από ώρα, έρχονται «- Α Ζαν- Ζακ είσαι κιόλας εδώ;»
«-Ε ναι, είχαμε πει στις 8.00».
Κύριε Ζαν-Ζακ είστε χαμογελαστός και συμπαθητικός σαν Έλληνας ! Ευχαριστούμε πολύ!
Εις το επανιδείν!